ภายหลังบานประตูที่กั้นห้องมืดจากงานเลี้ยงปัสกาพ่อมดหนุ่มสามคนเดินเมาโซเซมาหยุดเบื้องหน้ากระจกเงา
ภายในห้องมืดสลัว แว่วเสียงหัวเราะและร้องเพลงของนักเวทย์ที่เมามายจากห้องข้างๆ
“มาลองกันเลยดีกว่า ข้ารู้คาถาเรียกยัยนั่น”
พ่อมดหนึ่งในสามพูดขึ้นด้วยเสียงเมามาย
“ไม่เอาดีกว่า ข้าจะออกไปแล้ว
ข้าไม่อยากตาย” อีกคนส่ายหัวจะเดินออกจากห้อง ทว่าเพื่อนคนแรกดึงไว้
“อย่าขี้ขลาดไปหน่อยเลยถ้าแกยังเป็นลูกผู้ชาย!” เด็กหนุ่มอีกคนว่า
แล้วพวกมาเกียหนุ่มก็ขยับเข้ายืนชิดหน้ากระจกใต้เงามืดดำของฝาผนัง
เริ่มท่องคาถา และช่างง่ายดายจนไม่น่าจะเรียกว่าคาถาด้วยซ้ำในเมื่อภายในประโยคมีแต่ชื่อของแม่มดแดง
“บลัดดี้แมรี่...บลัดดี้แมรี่...” พวกเขาเอ่ยชื่อของเธอสิบสองครั้ง และอีกครั้งเพื่อเป็นครั้งสุดท้ายให้ครบสิบสาม “บลัดดี้แมรี่ คนฆ่าฮิวโกอยู่ที่หน้ากระจกนี้แล้ว!”
วาบ! ใบหน้าของหญิงสาวที่ขาวซีดทว่าสวยงามเหมือนรูปสลักปรากฏขึ้นในกระจกเงา
หากแต่ถึงสวยเพียงไหนก็ถูกบดบังด้วยดวงตาสีแดงราวกลีบกุหลาบที่ไม่มีอะไรจะทำให้ซีดหมองลงได้
อีกทั้งหยาดน้ำตาสีแดงที่หลั่งไหล!
“มะ...มาจริงๆ ด้วย...” พ่อมดหนุ่มเอ่ยตะกุกตะกัก พ่อมดที่เล่นตลกกับความเศร้าของคนอื่นและยังไม่รู้จักรสชาติของความตาย
แล้วมือสีขาวสวยของแมรี่ก็ยื่นออกมาพ้นกระจกเงา!
เฟรเดอริคผลักประตูเปิด! ทันได้ยินเสียงร้องโหยหวนที่เพิ่งเงียบลงในห้องมืด
และที่พื้นห้องปรากฏพ่อมดนอนแน่นิ่งอยู่สามศพ! พลันดวงตาราวอะเมทิสเบิกกว้างและวูบไหว
เขามาช้าเกินไป...
แล้วเมื่อเงยหน้าจากซากศพก็เห็นว่าในความมืดเบื้องหน้ามีหญิงสาวในชุดขาวคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่
ดูราวภาพวาดมืดหม่น บนชุดขาวนั้นเปรอะดวงเลือดขนาดใหญ่ดูราวช่อดอกกุหลาบที่ประดับไว้
ดวงตาสีแดงฉานบนใบหน้าที่งดงามราวรูปสลักเหงาในแสงจันทร์กำลังจ้องมองมาที่เขา
มือของร่างบางในชุดขาวมีเลือดสีแดงหยาดหยดลงกระทบพื้นส่งเสียงวังเวงในความมืด
เฟรเดอริคผลักประตูปิด ทำให้นัยน์ตาแดงฉานของแมรี่ที่เมื่อครู่มองคนกลุ่มใหญ่นอกประตูหันกลับมาสบกับดวงตาอะเมทิสสีม่วงเข้ม
“เลือด” เธอเอ่ยกับเฟรเดอริค
เสียงหวานราวระฆังแก้วในความมืด“ข้าอยากเห็นเลือดของท่าน”
“แมรี่”
“ข้าเป็นแม่มดแดงที่โหดร้าย
เพราะฉะนั้นอย่าได้เรียกชื่อของข้า” มือเปรอะเลือดของแม่มดยกมีดขึ้น “เพราะข้าจะฆ่าคนที่เรียกข้า
ข้ารักสีของเลือด ข้าอยากเห็นสีที่งดงามนั้นชโลมโลกนี้เพื่อให้งามยิ่งกว่า”
แล้วแมรี่ยิ้มหลอกหลอน “ข้าต้องการชีวิตท่าน
พ่อมดจากตระกูลลาเมนเทียที่ครอบครองดวงตาสีอะเมทิสล้ำค่า เลือดของท่านจะสีสวยกว่านักเวทย์ธรรมดาหรือเปล่านะ
และความงามแห่งมาเกียในตระกูลลาเมนเทียที่แลกมาด้วยความโชคร้ายและอาถรรพ์ที่เกิดแก่ทุกคนในตระกูลของท่านจะทำให้ท่านมีเลือดสีแดงที่สวยสดกว่าของมาเกียธรรมดาแค่ไหน
ท่านก็เหมือนกับข้า เราสองคนต่างก็ถูกสวรรค์ขับไล่และสาปแช่ง”
“ข้าไม่ได้ถูกสาป และข้าไม่ใช่คนฆ่าฮิวโก”
เฟรเดอริคเอ่ยบอก
“ข้ารู้ ข้าไม่ได้โง่” เธอขัด
“แต่นั่นมันไม่สำคัญอีกแล้ว ข้าหัวใจสลาย พระผู้เป็นเจ้าทรงปล่อยให้มันเกิดขึ้น
พระองค์ปล่อยให้ฮิวโกที่ข้ารักตาย”
แมรี่เดินเข้ามา หยาดน้ำตาสีแดงหลั่งริน
“ไม่มีอะไรสำคัญสำหรับข้าอีกแล้ว ทุกคนสมควรตาย
ไม่มีใครสมควรมีชีวิตอยู่เลยนอกจากฮิวโก แต่เขาตายไปแล้ว”
“แมรี่”
“อย่าเรียกชื่อข้า!” เธอกรีดร้อง “ตายเสียเถอะ! มาเป็นผ้าใบสีขาวให้ข้าละเลงสีแดงเดี๋ยวนี้!!”
แม่มดแดงปราดเข้ามาอย่างโกรธแค้นด้วยพลังเวทย์ที่แข็งแกร่งกว่าใครทั้งหมดที่เฟรเดอริคเคยรู้จัก
ก่อนจะแทงมีด ทว่าพ่อมดกำข้อมือเล็กของเธอไว้แน่นก่อนที่มีดนั้นจะทันปักทะลุลำคอของเขา
ปล่อยมือเมื่อเธอผละออกไปอย่างพลุ่งพล่านทว่าอีกฝ่ายพุ่งเข้ามาอีกครั้งอย่างบ้าคลั่ง!
ฉึก! ปลายมีดปักฝังผนังเฉียดข้างหูของเฟรเดอริคเพียงนิดเดียว
แต่ก่อนที่เธอจะทันดึงมีดออกพ่อมดกลับล็อคข้อมือของเธอไว้ทั้งสองข้าง แมรี่หายใจแรงตัวโยนอย่างเกรี้ยวกราด
แล้วเธอร่ายมนตร์ที่สวยงามน่ากลัวต่อหน้าเขา
เสียงราวเพลงพิณหลอกหลอนเรียกให้เถากุหลาบขนาดใหญ่เลื้อยขึ้นจากพื้นห้องอย่างรวดเร็วราวอสรพิษร้าย
แล้วเถาที่อวดหนามแหลมเลื้อยรัดร่างพ่อมด รุนแรงจนแทบทำให้กระดูกทั้งร่างแหลกเหลว
แมรี่กระตุกยิ้มโหดร้ายเมื่อหนามกุหลาบแทงเข้าไปในร่างนั้นก่อนจะดูดเลือดของเขาออกมาเพื่อให้ดอกสีแดงฉานเบ่งบาน
หากแต่เฟรเดอริคยังไม่ยอมปล่อยมือของแมรี่
เขาใช้มนตร์บ้าง ครู่เดียวผีเสื้อแอทลัสปีกดำขนาดใหญ่นับพันก็รุมเข้าดูดกินน้ำหวานจากกิ่งก้านและดอกกุหลาบแดง
เถาราวกับงูจึงเหี่ยวแห้งไป แมรี่หายใจแรงและเขม็งมองมาราวกับอยากจะฉีกร่างของเขา ทว่าเมื่อกระโดดเข้ามาพร้อมมีดแวววาวก็ถูกร่างสูงรั้งมือทั้งสองข้างไว้
“แมรี่ ข้ารู้ว่ามันเจ็บ” พ่อมดเอ่ยบอก
“ใช่! และท่านจะเจ็บมากกว่านี้แน่เมื่อมีดปักลงบนร่างของท่าน!!”อีกฝ่ายตะคอกและดิ้นสุดแรงให้พ้นจากการจับกุม
“ข้าหมายถึงหัวใจของเจ้า”
แมรี่ชะงักงัน
“หัวใจที่มีความรักของเจ้า” เขาเอ่ยบอกซ้ำ “เจ้าไม่ได้กลายเป็นแบบนี้เพราะความเกลียดชังแต่เพราะความรักต่างหาก
เพราะฉะนั้นข้าขอโทษ”
“ท่าน!?” แมรี่นิ่งอึ้ง
จ้องมองดวงตาสีอะเมทิสด้วยความประหลาดใจ
“ข้าขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่เจ้าเผชิญมาและต้องต่อสู้ตามลำพัง
ขอโทษแทนเขาคนนั้นที่ฆ่าฮิวโกไม่ว่าเขาจะเป็นใคร บางทีก่อนหน้านั้นเขาเองก็เช่นกันที่อาจเจอเรื่องเลวร้ายไม่ต่างจากเจ้า”
แมรี่ดิ้นและขืนอีกหากแต่ไม่สามารถต้านแรงจากข้อมือของร่างสูงกว่าที่รั้งไว้ได้
ดวงตาสีเลือดสั่นไหวเหมือนใบไม้ในสายลมแรงเมื่อได้ยินชื่อฮิวโก แล้วแม่มดกรีดร้อง ทำให้หน้าต่างกระจกรอบห้องแตกกระจาย
“ฮิวโกตายแล้ว ใครก็ไม่รู้ฆ่าเขา! แวมไพร์ นักล่าแม่มด
หรือปีศาจที่ไหน หรือแม้แต่มาเกียด้วยกัน?!“ เธอกรีดร้อง “ข้าจะฆ่ามัน!
ฆ่ามัน!!“
เสียงกรีดร้องของแมรี่ทำให้กระจกแตกนับไม่ถ้วนพุ่งจู่โจมพ่อมดราวพายุคลั่ง
ก่อนที่เขาจะใช้มนตร์ตรึงให้มันหยุดนิ่ง ลอยคว้างและกลายเป็นผุยผง กระนั้นด้วยมนตร์ของแมรี่ที่รุนแรงทำให้กระจกบางชิ้นพุ่งเข้าบาดผิวหน้าของเขา
แมรี่สลัดหลุดจากการจับกุม
เธอพุ่งตรงเข้ามาด้วยเศษแก้วแตกในมือเพื่อปลิดชีวิตอีกฝ่าย เฟรเดอริคหลบหลีก
ในที่สุดเขาก็คว้ามือของเธอไว้ได้อีกครั้ง บีบแรงจนแม่มดคลั่งปล่อยเศษกระจกที่บาดมือของเธอเองด้วยลงกับพื้นแตกกระจาย
เมื่อนั้นเฟรเดอริคบิดสองแขนของเธอและรวบไว้ข้างหลัง กดไหล่ให้ร่างนั้นต้องก้มมองซากศพบนพื้นท่ามกลางกองเลือดแดงฉาน
“ดูสิ่งที่เจ้าทำสิ” เฟรเดอริคเอ่ยสั่ง
“พ่อมดสามคนนี้ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย พวกเขาเป็นแค่ผู้ชายที่มีผู้หญิงที่รักรออยู่
และพวกเขาแค่เมามาย ที่มือของทั้งสามคนมีแหวนสีแดงแห่งการหมั้นหมายสวมเอาไว้แล้ว
เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าผู้หญิงที่รอพวกเขาอยู่จะเสียใจแค่ไหน? ”
แล้วเฟรเดอริคก็ได้เห็นว่าแมรี่นิ่งงัน
เขาพูดต่อไป “ผู้หญิงพวกนั้นจะทุกข์ทรมานไม่ต่างจากจ้าเลย และมีแต่เจ้าเท่านั้นที่เข้าใจความเจ็บปวดของพวกเธอได้
เจ้าคงไม่อยากจะสร้างแม่มดแดงเพิ่มขึ้นอีกใช่ไหม หรือคืนนี้เจ้าอยากจะสร้างแม่มดแดงเพิ่มขึ้นอีกกี่คนกันแน่!”
แมรี่แน่นิ่งไป
“ข้าไม่รู้” อีกหลายชั่วลมหายใจเสียงใสจึงค่อยเอ่ยตอบ
ห้วนแข็งทว่าสั่นเทา “ไม่รู้เลย...”
“แมรี่...”เฟรเดอริคนิ่งไป
รู้สึกถึงหัวใจตัวเองที่บีบเจ็บแปลบ
“ข้าเจ็บปวดและโกรธแค้นจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว”
แมรี่หลั่งน้ำตา “ฮิวโก้ที่ข้ารักจากข้าไปแล้ว...”
เฟรเดอริคปล่อยมือจากแมรี่
ร่างบางทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรงและสิ้นหวัง “แต่ข้าทนเจ็บปวดขนาดนี้ไม่ได้
ไม่มีฮิวโกข้าก็อยู่ไม่ได้
ลมหายใจของข้าจะหยุดไป...แต่ทำไม...ทำไมข้าถึงยังไม่ตาย? ”
เธอสะอื้นแรงขึ้น “ข้าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรแล้ว ข้า...”
เสียงสั่นเทาของแมรี่ขาดห้วงเมื่อเฟรเดอริคเคลื่อนมือวางบนไหล่ของเธอ
“แมรี่ กลับมาเป็นแม่มดที่ดีคนเดิมได้ไหม”
เสียงอ่อนโยนของพ่อมดเอ่ยบอก “มาเกียต้องการแม่มดที่เก่งกาจและอ่อนโยนเหมือนเจ้าในอดีต
พวกนั้นบอกว่าเจ้าเป็นแม่มดที่แสนดีและใช้เวทมนตร์เก่งที่สุด พวกเขาเคยบอกเจ้าใช่ไหม?
”
“หึ” เธอเย้ยหยัน
“แมรี่คนนั้นตายไปพร้อมฮิวโกแล้ว ตอนนี้ข้ารู้จักแต่การฆ่าและละเลงเลือดเท่านั้น!”
ทันทีนั้นแมรี่คว้ามีดที่พื้นขึ้นมา
ดวงตาสีแดงฉานลุกวาว!
ฉึก!
เสียงมีดคมกริบแทรกผ่านผิวเนื้อที่เปราะบางไม่ต่างจากเนื้อมนุษย์อย่างรุนแรง
เลือดสีแดงของเฟรเดอริคหยดลงบนพื้น ส่งเสียงแว่ววังเวงในความเงียบที่แทรกด้วยเสียงหายใจหอบอย่างโกรธแค้นของแมรี่
ดวงตาสีแดงฉานเบิกกว้างอย่างตกตะลึง
“ทะ...ทำไม ?” เธอมองพ่อมดเบื้องหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมท่านถึงไม่หลบมีดของข้า? ”
“ข้าอยากลองเจ็บแบบเจ้าดูบ้างหากการทำอย่างนั้นจะทำให้เจ้ารู้สึกดีขึ้นได้”
พ่อมดตอบ “ขอให้ครั้งนี้เป็นการทำร้ายคนอื่นครั้งสุดท้ายของเจ้า
ข้อขอร้องเจ้าได้ไหม?”
แมรี่นิ่งอึ้ง “พ่อมดแห่งลาเมนเทียขอร้องต่อข้าเช่นนั้นหรือ?
“
สวนทางกับมือกำมีดของแมรี่ที่กดหนักหน่วงลงมา
เฟรเดอริคเคลื่อนมือสัมผัสใบหน้าอันประดับด้วยน้ำตาสีกุหลาบที่รินไหล ดวงตาสีม่วงเข้มนิ่งมองลึกลงไปในดวงตาสีแดงเลือด
หยั่งลึกลงถึงหัวใจเปราะบางที่แหลกสลาย แล้วทันใดนั้นเฟรเดอริครู้สึกถึงหยดน้ำอุ่นใสหยดหนึ่งที่หยาดหยดลงมาจากดวงตาของเขาเอง
“...ท่าน!? ” เป็นอีกครั้งที่นัยน์ตาของแมรี่ไหววูบ
โดยเฉพาะเมื่อปลายนิ้วของพ่อมดเคลื่อนสัมผัสหยดน้ำตาสีเลือดและเช็ดให้เหือดแห้งไป
“พอได้แล้ว แมรี่” เฟรเดอริคเอ่ยบอก
แมรี่นิ่งงัน มองเลือดจากบาดแผลขอพ่อมดที่หลั่งไหล
และหยาดน้ำตาจากดวงตาอ่อนโยนที่เธอไม่เคยได้รับจากผู้ใด“ หยุดเสียที หยุดร้องไห้
เลิกเจ็บปวด และพอได้แล้ว”
ร่างของแมรี่สั่นสะท้าน...
เธอกำลังร้องไห้...
MMBERBRU เนื้อเรื่องน่าติดตามตลอดเลยยยย หยุดอ่านไม่ได้แล้วว
Iturlek ลุ้นค่ะ
อ่านไปกลัวไป เอ๊ย หลอนไป T T
สาวกศิลา สนุกค่ะ แต่นี่เริ่มต้นจากนิทานเรื่องนึงใช่มั้ยคะ
เราเคยดูเป็นการ์ตูนเรื่องแบบนี้อยู่แต่จำชื่อเรื่องไม่ได้ เป็นเจ้าหญิงหงส์ขาวที่ถูกสาป ต่อจากนี้พระเอกก็จะไปเจอกับนางเอกแล้วตกหลุมรักแล้วก็ชวนมางานเต้นรำนี่ใช่มั้ยอ่ะ ลืมๆ
เราเคยดูเป็นการ์ตูนเรื่องแบบนี้อยู่แต่จำชื่อเรื่องไม่ได้ เป็นเจ้าหญิงหงส์ขาวที่ถูกสาป ต่อจากนี้พระเอกก็จะไปเจอกับนางเอกแล้วตกหลุมรักแล้วก็ชวนมางานเต้นรำนี่ใช่มั้ยอ่ะ ลืมๆ
Iturlek สนุกมากค่ะ
อ่านแล้วรู้สึกซับซ้อนนิดหน่อย แต่บรรยายชวนติดตามมากหยุดอ่านแทบไม่ได้เลย
_น๊oง_สนุกค่ะ ดูแบบลึกลับซับซ้อนหรือเปล่า? การเอาเทพนิยายที่คนเราเคยดูกันตอนเด็กๆ แล้วมาดัดแปลงแล้วสนุกถือว่าสุดยอดเลยนะค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ รอตอนต่อไป ^^
AFsugarstory อ่านไปอ่านมารู้สึกสยองขวัญ
เอามาจากเรื่องเล่าบางส่วนแน่นอน บลัดดี้แมรี่ น่ากลัววว
Mamori (@ling-hmyhigh) น่ากลัว =[]=
SHfah (@fhash)
เศร้าจัง ขอพักแปป
เดี๋ยวมาอ่านต่อ วันหน้า วันนี้ง่วงแล้ว ฝันดีค่าไรท์
