“แมรี่เป็นแม่มดที่เคยเป็นความภาคภูมิใจของเผ่านักเวทย์ในบาลเธีย”
แม่มดสาวคนหนึ่งเริ่มเล่าให้เด็กนักเวทย์และผู้ใหญ่ทั้งห้องฟังราวกับเล่านิทานก่อนนอน
ทว่าด้วยเสียงที่เบายิ่งกว่ากระซิบโดยเฉพาะเมื่อพูดชื่อแมรี่
“แมรี่ไม่แค่เป็นแม่มดสวยที่สุดในบรรดามาเกียเท่านั้นแต่ยังอ่อนหวานที่สุดและใช้เวทมนตร์เก่งที่สุดอีกด้วย
เธอมีพ่อมดคนรักชื่อฮิวโก ชีวิตและลมหายใจของเธอมีแต่เขาเท่านั้น น่าเศร้าที่เธอเกิดมาเพื่อเขาแต่กลับไม่ได้ตายกับเขาหรือพร้อมกันกับเขาทั้งที่เธอหวังไว้เช่นนั้น
วันหนึ่งหลังจากที่แมรี่ขี่กวางเอลค์สีขาวกลับจากในเมืองเธอก็ต้องตกใจประตูบ้านถูกเปิดค้าง...และภายในประตูนั้นมีร่างแน่นิ่งของคนรักของเธอนอนอยู่...!
แมรี่ตกใจและรีบวิ่งเข้าไป ก่อนหยุดยืนทื่อเมื่อพบว่าฮิวโกผู้สง่างามของเธอร่างเปรอะไปด้วยเลือดเป็นวงใหญ่
ดูราวกับเจ้าชายนิทราภายใต้กลีบกุหลาบสีแดงมากมาย
แมรี่กรีดร้องและร้องไห้
กอดและเขย่าร่างฮิวโกแรงๆ ก่อนเหลียวมองรอบตัวด้วยสายตาราวลูกแมวที่ถูกเด็กรุมขว้างก้อนหินใส่
หากแต่ไม่มีใครอยู่ที่นั่นไม่ว่าจะคนหรือปีศาจ
แมรี่ได้แต่ร้องไห้ เสียงกรีดร้องแสนเศร้าก้องไปทั้งหมู่บ้านและแม้แต่กลางคืนที่เงียบสนิทเสียงนั้นก็ไม่ได้หยุดเงียบไป
มาเกียทุกคนลงกลอนประตู ปิดหน้าต่างและดับไฟ ไม่มีใครกล้าปลอบใจแมรี่ที่กำลังคลุ้มคลั่งและหัวใจสลายเลย
สามวันสามคืนผ่านไป แมรี่กอดฮิวโกไว้ในอ้อมแขนจนร่างราวเจ้าชายนั้นเย็นชืด
เมื่อนั้นแมรี่พบว่าเธอไม่เหลือเสียงร้องไห้
การร้องไห้อย่างหนักทำให้เสียงไพเราะราวกับพิณของเธอถูกทำลาย
แล้วหลังจากขุดหลุมฝังศพให้ฮิวโกด้วยมือเปล่าที่หลังบ้าน อีกทั้งร่ายมนตราให้ต้นอาราซันงอกงามและออกดอกใหญ่สีแดงฉานจากเลือดของคนรักที่ใต้พื้นดินนั้นแมรี่ก็เดินเลื่อนลอยมาหยุดต่อหน้ากระจกเงาในบ้าน
…เป็นครั้งสุดท้าย
ทุกวันก่อนหน้านี้กระจกเคยสะท้อนใบหน้าสวยหวานและรอยยิ้มสดใสงดงามของเธอ
หากแต่วันนี้ภาพหญิงสาวในกระจกกลับไม่ใช่หญิงสาวอ่อนหวานที่เหล่ามาเกียรู้จักอีกต่อไป
ใบหน้าอ่อนโยนราวรูปปั้นพระแม่มารีตามนามที่งดงามของเธอเลือนหาย
ดวงตาสีส้มสว่างเหมือนผลแอปปริค็อตที่สดใสราวฤดูร้อนสูญไปและแทนที่ด้วยนัยน์ตาสีราวกลีบกุหลาบแดง
การร้องให้ที่ยาวนานทำให้นัยน์ตาของเธอกลายเป็นสีเลือด
หยาดน้ำตาใสเป็นประกายเหือดแห้ง และแทนที่ด้วยสายเลือดที่ไหลลงมา
และราวกับหยาดเลือดนั้นรินไหลออกมาจากหัวใจที่โกรธแค้นจนแตกสลาย ร่างเดิมมักอยู่ในชุดขาวที่ดูราวดอกไม้บอบบาง
ทว่าเวลานี้ประดับด้วยเลือดสีแดงฉานจากร่างฮิวโกที่ซึมเป็นวงใหญ่ ทำให้แมรี่ดูราวกับเจ้าสาวที่ประดับด้วยช่อกุหลาบแดง
ไม่มีแมรี่ที่สวยหวานและอ่อนโยนคนเดิมอีกต่อไป
มีแต่แมรี่ที่ได้กลายเป็นแม่มดแดง แม่มดน่าหวาดผวาที่เคยมีอยู่แต่เพียงในตำนานที่ไม่มีใครอยากจดจำไว้”
“แม่มดแดงคืออะไรคะคุณแม่” เด็กสาวคนเดิมถาม
ใบหน้าซีดเผือด
“เมื่อนักเวทย์โกรธแค้นและเกลียดชังที่สุดจนกระหายจะเห็นโลกละเลงด้วยเลือดแดงฉาน
นักเวทย์นั้นจะกลายเป็นพ่อมดหรือแม่มดแดง เมื่อนักเวทย์โศกเศร้า
เห็นทุกอย่างราวกับทั้งโลกเป็นสีดำไร้แสง นักเวทย์นั้นจะกลายเป็นพ่อมดหรือแม่มดดำ
ทว่าหากนักเวทย์ดำหรือแดงเหล่านั้นผ่านพ้นความโกรธหรือเศร้า ให้อภัย
เต็มไปด้วยความรักและกลับเห็นโลกสว่างไสว พวกเขาจะกลายเป็นพ่อมดหรือแม่มดขาว แต่ที่ผ่านมาไม่เคยมีนักเวทย์เปลี่ยนสีแม้แต่ในตำนาน
ไม่เลยสักครั้งจนกระทั่งเกิดขึ้นกับแมรี่” แม่มดเอ่ยบอก
“นักเวทย์ดำและแดงจะมีพลังเพิ่มมากขึ้นมหาศาลสีดำและแดงมีพลังเสมอกัน
ทว่าพ่อมดหรือแม่มดขาวจะมีพลังสูงยิ่งกว่านั้นหลายร้อยพันเท่า
นับเป็นสถานะสูงสุดของมาเกียที่ไม่มีใครกล้าคิดฝัน สำหรับแมรี่ที่ได้เปลี่ยนเป็นแม่มดแดงแน่นอนว่าความเกลียดแค้นชิงชังของเธอมากพอจะทำลายทุกอย่าง
หากแต่...”
ทุกคนนิ่งเงียบรอฟัง เด็กๆ ที่วิ่งย้ายมานั่งข้างหน้าเพื่อให้ได้ยินเรื่องโดยไม่ขาดตกบกพร่องอ้าปากค้างเมื่อแม่มดสาวคว่ำแก้วค็อคเทลในมือก่อนนิ่งมองสายน้ำสีแดงฉานหลั่งไหลลงพื้นเมื่อกล่าวต่อไป
“แทนที่จะเลือกทำลายทุกคนเหมือนที่แม่มดแดงตามตำนานควรทำ
แมรี่ที่อย่างน้อยเคยเป็นแม่มดฉลาดและอ่อนหวานกลับพยายามหาทางที่ดีกว่านั้น
เธอครุ่นคิดว่าจะมีมนตร์ใดบ้างที่ช่วยหยุดยั้งหรือปลอบประโลมเธอได้ หากแต่น่าเสียดายที่ไม่ว่ามาเกียจะเก่งกาจแค่ไหนก็ไม่มีมนตร์คืนชีวิตให้คนตาย เพราะปาฏิหาริย์เช่นนั้นถูกสงวนไว้ให้แต่พระผู้เป็นเจ้าแต่เพียงผู้เดียว
ในที่สุดแมรี่เลือกร่ายมนตร์บทยากที่มีเธอคนเดียวเท่านั้นจะทำได้
ต่อหน้าเวทมนตร์กระจกที่สะท้อนใบหน้าแม่มดแดงสั่นไหว
ภาพใบหน้าอันน่าหวาดผวาเลือนหายเหมือนผิวน้ำที่ถูกลมพัด ทันใดนั้นกระจกกลับกลายเป็นประตูที่เปิดออกสู่อีกโลก
โลกแห่งเงื้อมเงาและภาพสะท้อนที่ไม่มีผู้ใดเคยล่วงล้ำ ดินแดนหลังกระจกเปล่งประกายเชื้อเชิญแมรี่ให้ก้าวเดินเข้าไปในภายนั้นแล้วสูญหายไป”
ทั้งบ้านตกอยู่ในความเงียบสนิท
เรื่องราวของแมรี่มักทำให้นักเวทย์หวาดกลัวและเศร้าใจ
“หลังจากนั้นมีใครเคยเห็นเธออีกบ้างไหมครับ”
พ่อมดน้อยคนหนึ่งเอ่ยถาม
“ไม่มี” แม่มดสาวส่ายหน้า
“แมรี่เก็บตัวอยู่ในกระจกและตัดขาดจากโลกภายนอกมานาน แต่ว่ากันว่าเธอพร้อมจะออกมาหากมีคนเรียก
และแม่มดแดงจะไม่ปราณีแม้แต่เสียงเรียกที่อ่อนหวานของเด็กๆ อย่างพวกเธอหรอกนะ”
เด็กๆ ที่ได้ยินต่างกอดกันแน่น
ขนลุกซู่เมื่อแม่มดตรงหน้าเล่าต่อด้วยน้ำเสียงวังเวง “แน่นอนว่าไม่มีใครอยากเรียกชื่อที่ตอนนี้กลายเป็นชื่อต้องห้ามในหมู่มาเกียไปแล้วชื่อนั้น
ชื่อที่แม้แต่หยาดน้ำตาก็ยังหวาดผวาจนกลายเป็นหยดเลือด แมรี่ไม่ใช่แม่มดธรรมดา
หากแต่โหดร้ายและกระหายอยากเห็นโลกละเลงด้วยสีแดงฉาน เธอโหดเหี้ยม น่ากลัวและอยากจะฆ่า!”
แม่มดสาวยกมือขึ้นขยุ้มเหมือนสัตว์นักล่า
พ่อมดแม่มดเด็กกรีดร้องแล้ววิ่งหนีหลบหลังพ่อแม่
“เพราะฉะนั้นหมู่บ้านของเราถืงออกกฎห้ามเรียกชื่อนั้นพร่ำเพรื่อโดยเฉพาะหน้ากระจก
และในเวลาที่มืดอย่างนี้...ชู่ว! เข้าใจแล้วนะ! ”
“ครับ/ค่ะ” เด็กที่กล้าหาญตอบรับด้วยเสียงกระซิบ
เด็กที่หวาดกลัวร้องไห้จะกลับบ้าน
เฟรเดอริคนิ่งฟังเทพนิยายสีแดงที่เพิ่งจบลงด้วยแววตาครุ่นคิด
ก่อนจิบค็อคเทลสีแดงเข้มแก้วที่สองด้วยดวงตาแน่นิ่ง
พ่อมดแห่งลาเมนเทียคิดว่าเทพนิยายเรื่องนี้เศร้าเหลือเกิน...เศร้าเกินไปสำหรับแม่มดคนหนึ่ง
อย่างไรก็ตามกลับมีบางสิ่งทรงพลังกว่าปกคลุมความเศร้าและความน่าหวาดผวานั้นไว้
และสิ่งนั้นคือปริศนาที่เกิดขึ้นในห้วงความคิดของเฟรเดอริค
เขาสงสัยเหลือเกินว่าเหตุใดความรักถึงมักจะถูกแทนด้วยสีแดง...?
งานเลี้ยงปัสกาดำเนินต่อไป ไม่นานมาเกียทุกคนก็เมามายจนแทบไม่ได้สติ
เฟรเดอริคนับจำนวนสมาชิกในงานเลี้ยง ทันใดนั้นร่างหนาวเยือก ดวงตาสีม่วงเข้มคมกริบเบิกกว้างอย่างตกใจ
นักเวทย์หายไปสามคน...!
ลางสังหรณ์กระตุกให้เขารีบตรงไปยังประตูที่ปิดอยู่บานหนึ่ง
ประตูอันกั้นขวางระหว่างงานเลี้ยงและห้องซึ่งมีกระจกอยู่ภายใน
บางสิ่งที่มืดหม่นกำลังจะเกิดขึ้น
ไม่...!
Iturlek สนุกค่ะชอบอ่านแนวนี้มาก
หามานานละ ขอบคุณที่แต่งนะคะ ^^
Zixga หลอนดี
DriveMeCrazy น่ากลัวอะ
Phenkhae Bunchu ลึกลับน่าค้นหามาก
ชอบ ><
Rosariovampire มีเบื้องลึกเบื้องหลังเยอะนะเรื่องนี้
อะลิ้ตเทิ้ลบิต >< โอ้ยยยยยย
สนุกมากอ่ะๆๆๆๆๆๆๆ
Aut หลอนค่ะหลอนนน
ชิโรยาฉะ สนุกมากค่ะ ^.<
