จาก Sweet Maple Rhapsody (Original)
Vicky & Nikita
“จูบฉันสิ แล้วฉันจะหายเจ็บ...”
“เอ่อ...วิคกี้
นั่นเธอผ่าเกรพฟรุตหรือคั้นเกรพฟรุตน่ะ”
“ก็...”
เฮ้อ...จริงของนิค ไม่ต้องตอบเลย
เกรพฟรุตที่ผ่าแล้วของฉันมันดูเบี้ยวๆ
แล้วก็เละไปหน่อย...หรืออาจจะไม่หน่อยก็ได้
“มีดนายเล็กไป” ฉันโทษมีดซะงั้น
“ไม่มั้ง”
“โอเค ยอมรับกับนายก็ได้ว่า
ถึงฉันจะไม่ใช่คุณหนู แต่โตมาฉันไม่ค่อยได้จับมีดหรอก ฉันเอาแต่เล่นเปียโน แม่ยังเคยบอกเลยว่ากลัวมีดบาดทำให้ฉันเล่นเปียโนไม่ได้
นายก็คงเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ”
“ใช่ แต่ให้ฉันทำดีกว่านะ
นิ้วของเธอบอบบางกว่าฉันตั้งเยอะ” นิคแย่งเกรพฟรุตไปจากฉันจนได้
แต่ฉันแย่งกลับ “ไม่เป็นไร
เสียดายนิ้วนายเปล่าๆ เก็บไว้เล่นเปียโนเถอะ”
“ฉันไม่ผ่าน่าหวาดเสียวเหมือนเธอหรอกน่า
เอามานี่”
“แต่...”
“เหอะน่า”
ฉันเลิกขัดเขาเมื่อเห็นว่าเขาจับมีดคล่องพอๆ
กับเล่นเปียโนเลยล่ะ
เหลือเชื่อที่คุณชายที่มีป้าโอลก้าทำกับข้าวให้กินทุกมื้ออย่างเขาจะใช้มีดเป็นกับเขาด้วย
ชึ่บ!
อ๊ากกกกก !!! มีดบาดนิ้วเขาจนได้ !!!!
“ตายล่ะ นิค !!!!” ฉันร้องเสียงหลง
หรือว่าฉันร้องไห้ ?
กว่าจะเรียบเรียงเหตุการณ์ได้ก็ปรากฏว่านิ้วเปื้อนเลือดของนิกิต้าอยู่ในปากของฉันแล้ว
หน้าตาที่ดูประหลาดใจของเขาทำให้ฉันเข้าใจว่าเมื่อกี้ฉันคงรีบคว้านิ้วที่ถูกมีดบาดของเขา
แล้วยัดมันเข้าไปในปากตัวเองเพื่อห้ามให้เลือดหยุดไหล
...รสเลือดของนิกิต้า...
ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย...
แล้วฉันรู้สึกยังไงนะ
แน่ล่ะว่าฉันรู้สึก...ไม่ปกติเลย หัวใจเต้นเร็ว ...หรือฉันเป็นแวมไพร์ !?
“ขอโทษนะ ฉันตกใจไปหน่อย”
ฉันรีบขอโทษนิคหลังจากอ้าปากคืนปลายนิ้วให้เขาแทบไม่ทัน แต่แล้วน้ำตาของฉันก็ร่วงลงมาได้ไงน่ะ ฉันเจ็บแทนเขาจัง
“นิค ฉันขอโทษ ฉันผิดเอง”
“ไม่เป็นไรหรอก แผลนิดเดียว”
“แต่นายเป็นนักเปียโนนะ
จะให้มีแผลที่นิ้วได้ไง ฉันผิดเอง ไม่น่ายอมให้นายจับมีดเลยให้ตายสิ”
“ช่างเหอะ...”
“ฉันน่าจะโดนมีดบาดแทนที่จะเป็นนาย
นายไม่ควรจะต้องเจ็บมือแบบนี้เลย ฉันผิดมากจริงๆ ทำไมฉันถึงห้ามนายไม่ได้นะ”
“วิคกี้”
“ดูสิ เลือดซึมออกมาอีกแล้ว โอย นิค
ฉันไม่ได้มีวันลบล้างความผิดนี่ได้แน่”
... !?
มือของนิคทาบลงบนแก้มของฉัน
ปลายนิ้วหัวแม่มือของเขาเช็ดน้ำตาให้ฉัน
“เธออยากจะไถ่โทษจริงๆ รึเปล่า ?”
“...?”
“เธอหมายความตามที่พูดจริงเหรอ
วิคกี้ ?”
“เอ๋...?”
“น้ำตาของเธอทำให้ฉันสับสนไปหมดแล้ว...
เธอรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่”
“ฉัน...”
“บอกฉันสิว่าเธอชอบใคร
เธอชอบเพื่อนคนไหนในแก๊งเรารึเปล่า แซคชอบเธอนะ แต่เธอชอบมันมั้ย ?”
“ไม่เลย ไม่ๆๆๆ” ฉันส่ายหัวสุดแรง
“แล้วเคนตันล่ะ”
“นั่นก็ไม่เลย
เราเป็นแค่เพื่อนกันนะ”
“งั้นแคมม์ล่ะ ฉันคิดว่าเธอ...”
ดวงตาของนิควูบไหวราวกับเปลวเทียน เขาเบือนหน้าหนีจากฉันราวกับสงบสติอารมณ์
ก่อนจะหันกลับมาจ้องตาฉันและถามฉันอีกครั้ง “ฉันคิดว่าเธออาจจะชอบแคมม์ ใช่รึเปล่า
?”
“เรื่องนั้น...”
นิคกำลังรอคำตอบจากฉัน
“ไม่” ฉันส่ายหัว
“ฉันไม่ได้ชอบแคมม์”
“ถ้างั้น”
นิคเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ใกล้จนลมหายใจของนิครินรดผิวหน้าของฉัน “จูบฉันสิ
แล้วฉันจะหายเจ็บ...ทันทีเลย”
“งั้น...เอ่อ...” ฉันลังเลนิดๆ
ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นไปหอมแก้มเขาอย่างรวดเร็ว แล้วฉันก็สบายใจขึ้นทันที
“ไม่ใช่แบบนั้น” เสียงของนิคจริงจัง
ฟึ่บ
อะไรน่ะ...?
เขาวางมือลงบนตู้ลอยข้างหลังฉัน ข้างๆ ใบหน้าของฉัน
ก่อนจะทิ้งน้ำหนักตัวและโน้มตัวลงมาใกล้ๆ ฉัน
“...?”
“แบบนี้ต่างหากล่ะ”
อยู่ๆ
มือของนิคที่เพิ่งเช็ดน้ำตาให้ฉันก็รั้งใบหน้าฉันขึ้น ก่อนที่เขาจะเคลื่อนใบหน้าของเขาเข้ามาจนชิดหน้าฉัน
แล้วริมฝีปากอุ่นจัดของเขาก็ทาบทับลงมาบนริมฝีปากของฉัน
ริมฝีปากของนิคจูบฉันอย่างแนบแน่น
...ราวกับเขาคิดถึงฉันมาก ร่างของเขาเคลื่อนเข้ามาชิดแนบกับร่างของฉัน ไอร้อนจากร่างของนิคทำให้ฉันรู้สึกชาไปทั้งร่าง
ฉันเบลอไปหมด
แล้วเสียงคุยกันนอกหน้าต่างของเพื่อนๆ ก็เหมือนจะถูกปิดให้เงียบลง
ฉันหายใจเข้าออกโดยที่ริมฝีปากของนิคยังผนึกริมฝีปากของฉันไว้แน่น...อย่างนั้น …
(จาก Sweet Maple Rhapsody
(Original))
 |
|
