นานะมองลำคอของไซโตะที่สะท้อนแสงหม่นจากหน้าต่าง...ร่างนั้นที่หล่อเหลาจนกลายเป็นความงดงามกำลังหลับใหล...
...ได้กลิ่นกายของไซโตะ เธอเคลื่อนใบหน้าใกล้เข้าไป…
แต่แล้วเธอชะงัก ข่มตาหลับ ก่อนจะผละจากเขาและลุกกลับไปที่เตียง
ในความมืดและเงียบหลังจากเธอเดินกลับไป ไซโตะลืมตาขึ้น
เมื่อครู่นานะมาที่นี่ เขารู้
เพียงเมื่อครู่...เธออยู่ใกล้ๆ เขานี่เอง
ไซโตะไปเรียนแล้ว คนที่ดูราวกับเจ้าชายพูดน้อยคนนี้ขยันเรียนจังเลยนะ
ในแฟ้มบนโต๊ะของเขานานะเห็นใบประกาศนียบัตรหลายใบซ้อนกันอยู่ นักเรียนดีเด่นสมัยมัธยมปลาย
คณิตศาสตร์โอลิมปิกเหรียญทอง แล้วก็เอกสารที่มีเขาเซ็นต์ชื่อในฐานะประธานนักศึกษา เขาเป็นคนดีทีเดียว
นานะเหม่อมองหน้าต่างด้วยความเคยชินอีกครั้ง และเพิ่งเห็นว่าเสื้อของไซโตะแขวนตากแดดอยู่ที่ระเบียง
เธอเก็บเสื้อของเขาเข้ามา เสื้อที่อุ่นไอแดดระเหยกลิ่นไอของเขา เธอเก็บมันเข้าตู้ หลังจากนั้นก็เปิดตู้อีกฝั่งที่เขาแบ่งให้เธอไว้
หยิบชุดสวยที่เขาซื้อให้ออกมาสวม
แล้วนานะก็เดินออกจากห้องไป
นานะมาถึงดาดฟ้าแห่งหนึ่งตรงใจกลางเมือง ละอองฝนพรำลงมา
“คิดถึงฉันเหรอ นานะ”
เธอกลั้นหายใจ หันตามเสียงเรียกเพื่อเผชิญหน้ากับชายร่างสูงเจ้าของใบหน้าที่ดูราวกับเทวทูตงดงาม
เขามีเส้นผมสีดำสนิทที่กลืนเป็นหนึ่งกับความมืด และดวงตางดงามลี้ลับราวกับอำพันที่ทอแสงหม่นในยามเที่ยงคืน
“เธอมาถูกเวลาเสมอนะ ฉันกำลังคิดถึงเธอเหมือนกัน”
แล้วมืองดงามก็คว้าหมับและล็อคข้อมือสองข้างของนานะ ก่อนจะดันร่างเธอจนหลังแนบกับกำแพง
เสียงฟ้าร้องครืน
“ชู่วว...” เขาปรามเมื่อเธอขัดขืน ริมฝีปากบางของเขาชิดสนิทกับริมฝีปากของเธอ
นานะเกร็งไปทั้งร่างตอนที่มือของเขาคลายออกแล้ว เพื่อที่จะเคลื่อนมือหนึ่งมาทาบกับลำคอของเธอ
ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะโน้มตามลงมาพร้อมกับคมเขี้ยวและความเจ็บแปลบอันล้ำลึก
“...มิคามิ” เสียงของนานะหายไปในสายฝนหนักหน่วง
ครืน...น...
“อื้อ”
ไซโตะทิ้งกระเป๋ากับพื้นเมื่อกลับมาเห็นห้องว่างเปล่า นานะไม่อยู่แล้ว
มีแต่อาหารชุดหนึ่งที่เธอเตรียมไว้ให้เขา
ปัง ! เขาวิ่งสุดฝีเท้าออกตามหาเธอ
“นานะ !”
แต่ใกล้เที่ยงคืนไซโตะก็ต้องกลับมาที่ห้องคนเดียว เขาหาเธอไม่เจอ ร่างสูงทรุดตัวลงที่โต๊ะเมื่อเสียงเคาะประตูแผ่วๆ
ดังขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น !?” เขารับร่างบางเปียกโชกที่ทรุดลงในอ้อมกอดของเขา
“ไม่มีอะไรมากหรอก อย่าใส่ใจเลย” อีกนานกว่านานะจะตอบได้ เธอเดินโซเซไปที่ผนังและพิงตัวลงอย่างเหนื่อยล้า
“แต่...”
“ไซโตะ” ทว่าเธอเรียกเขาไว้ก่อน “ขอบใจนะ”
แล้วเธอหลับตาลง ทรุดร่างลงกับพื้น
“อย่าถาม อย่าห่วงใยฉันไปมากกว่านี้เลย”
นานะไม่คุยอะไรกับไซโตะอีก เขาก็เลยปล่อยให้เธอนอนโดยไม่กวนใจ ไซโตะตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็ยังเห็นนานะหลับอยู่อย่างนั้น
เขาออกไปเรียนและกลับมาตอนเย็น นานะตื่นแล้ว เธอนั่งอยู่ที่ระเบียงกับเม็ดธัญพืชเกลื่อนพื้นและนกพิราบ
“ทำอะไรน่ะ” เขาถาม
“ฝึกนก” นานะอุ้มพิราบขาวขึ้นมา “ฉันลืมถามนายก่อน โทษทีนะ
ฉันเลี้ยงนกพิราบได้รึเปล่า”
ไซโตะกอดอก
“ฉันจะห้ามไม่ให้มันอึแถวราวตากผ้าของนาย”
เธอพูดจบนกพิราบก็อึแหมะลงบนพื้น นานะรีบเช็ดและดีดหัวนกด้วยปลายนิ้วเบาๆ ทำให้นกร้องโวยวาย
ใบหน้าคมเรียบนิ่งของไซโตะฉายแววขบขันเสี้ยววินาที
“ถ้าเธอกับมันจะฉลาดขนาดนั้นฉันก็โอเค” ไซโตะยังกอดอกนิ่ง
“จะเลี้ยงทำไม”
“อย่าใส่ใจเลย” นานะอ้าปากจะพูดแบบนั้น แต่กลับเป็นไซโตะที่ชิงพูดแทน
“ฉันรู้ว่าเธอจะพูดแบบนี้อีก”
“ใช่” นานะยิ้มให้เขาเป็นครั้งแรก
“เธอยิ้มเป็นด้วยเหรอ”
“ใช่”
แล้วไซโตะก็ยิ้มบ้าง ถึงจะเพียงบางเบาจนแทบสังเกตไม่เห็น
“ฉันก็เพิ่งรู้ว่านายยิ้มเป็นเหมือนกัน”
แล้วแดดอุ่นของเย็นวันนั้นก็ดูสดใสขึ้นมา
หลังจากนั้นนานะก็ทำตัวเป็นผู้อยู่อาศัยที่ดี เธอชอบข้ามถนนจาก
อพาร์ทเม้นต์ของเขาไปซื้ออุปกรณ์ทำอาหารจากร้านค้าเล็กๆ
ฝั่งตรงข้าม เธอซักผ้าและทำความสะอาดห้องพักให้เขา แล้วก็เริ่มทำตัวตามสบายและดูร่าเริงเมื่ออยู่กับเขา
“กลับมาแล้วเหรอ” นานะยิ้มให้ไซโตะ
“วันนี้ฉันลองทำทงคัตสึกับบะหมี่เย็นให้นาย”
เธอวางอาหารหน้าตาน่ารักลงบนโต๊ะ แต่อาหารมีแค่จานเดียวเท่านั้น
“เธอไม่กินอีกแล้วนะ ทำไม่อร่อยใช่มั้ยถึงทำให้ฉันกินฝ่ายเดียว”
“ที่จริงฉันวางยาพิษนาย”
พรวด !
“ฉันไม่วางยาคนใจดีให้ที่อยู่ฉันฟรีหรอกน่ะ”
“ฉันก็ไม่ได้สำลักเพราะเชื่อว่าเธอวางยาพิษฉันเหมือนกัน”
“ถ้างั้น ?”
“คือรสชาติมันแย่จนกลืนไม่ลงจริงๆ”
“ไม่จริง ฮึก” นานะบีบน้ำตา
“พูดเล่นน่ะ” แล้วไซโตะเอาตะเกียบคีบทงคัตสึยัดใส่ปากนานะ
“อุ๊บ”
“ไม่กินแล้วจะเสียใจ” ไซโตะยิ้มสั้นๆ ทงคัตสึชิ้นใหญ่อยู่ในปากนานะแล้วตอนที่เขาสารภาพ
“มันอร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมา”
แล้วเธอก็เห็นมันแล้ว รอยยิ้มจางที่อบอุ่นของไซโตะ มันสวยมาก
ทั้งหน้าตาที่ราวกับรูปวาดของเขาและทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขา ถึงเธออาจจะไม่คู่ควรที่จะได้เห็นมัน
และไม่มีวันที่จะยิ้มแบบนั้นได้ก็ตาม
“ขอบใจนะ”
รีดเดอร์ที่สนใจ “Vampire and I : ซากุระในสายฝน” ฉบับพ็อคเก็ตบุ๊คสามารถโอนเงินค่าหนังสือ 179 บาทพร้อมค่าจัดส่งทั่วประเทศ 30 บาทรวม 209 บาทมาได้ที่บัญชีออมทรัพย์ธนาคารไทยพาณิชย์สาขาบิ๊กซีหางดง 2 เลขที่บัญชี 406-387614-3 เอื้องอลิน จึงสกุลรุจิเรข แล้วส่งหลักฐานการโอนพร้อมชื่อที่อยู่สำหรับจัดส่งมาที่อินบ๊อกซ์ www.facebook.com/daydreamfiction หรือ Line id: Ung-alin ขอบคุณค่ะ ^^
รีดเดอร์ที่สนใจ “Vampire and I : ซากุระในสายฝน” ฉบับพ็อคเก็ตบุ๊คสามารถโอนเงินค่าหนังสือ 179 บาทพร้อมค่าจัดส่งทั่วประเทศ 30 บาทรวม 209 บาทมาได้ที่บัญชีออมทรัพย์ธนาคารไทยพาณิชย์สาขาบิ๊กซีหางดง 2 เลขที่บัญชี 406-387614-3 เอื้องอลิน จึงสกุลรุจิเรข แล้วส่งหลักฐานการโอนพร้อมชื่อที่อยู่สำหรับจัดส่งมาที่อินบ๊อกซ์ www.facebook.com/daydreamfiction หรือ Line id: Ung-alin ขอบคุณค่ะ ^^
